سروش

سروش...

سروش...

...خدایا شکرت.هر چه که می بینم آیتی از نشانه های توست..هر چرخشی که در این دور گردون می بینم همه ناشی از تصمیمات توستو من تسلیم تر از هرانچه که دیگران از من می شناسند که تو نزدیکترینی حتی از من به من.هر آنچه که می بخشی و میگیری همه از آن خود توست..و تورا به همان شادی لحظاتی که لبریز از نور بودم قسمکه این شاد ی روزی هر کسی باشه که تو بواسطه خداوندگاری خودت میشناسی اش..#قاب شیشه ای مشبک و طلوع نارنجی ورای شانه های تو... + نوشته شده در جمعه ۲۰ بهمن ۱۴۰۲ ساعت 8:4 توسط راهـــی  |  سروش...ادامه مطلب

داشتم فکر میکردم و با تو صحبتیه نصف لیوان شیر ولرم هم که دستامو داشت گرم میکرد دیواره شنایت شیفت هم آن،همه ی عوامل رو متحد کرده بودم برا اینکه خوابم بگیرهببخش حتی صحبت کردنم باتو هم جزیی از این هدف بودهدف وسیله را توجیه نمیکند ، ولی وسیله ی خوبی بود از هدف بهتر ؛صحبت از عمیق ترین سوالاتی که شخم میزنه عمق روان آدمی رو،من کی ام"..؟!ابتدای آغاز ، کجاست؟!زمان و مکانی که نور دیگه هیچ برگشتی نداره ، یعنی زمان جاودانگی، که خالدین فیها" چطوری تکرر و استمرار داره تا ابد ؟یا در زمان ازل ، چیشد که خدا برگه ی آس اش رو انسان" در نظر گرفت و کلی مایه گذاشت پای خلیفگی این انسان؟چرا پنگوئن ها زانو ندارن ؟! ... نهتو ، رفرنس خوبی هستی ، تا الان ،میتونی حتی اگه جواب نداشته باشه سوال، و یا تو جوابی نداشته باشی ، یه افق جدید بدی به فکرم ،این خیلی برام ارزشمنده .اینو نوشتم که ارزشمندیه ابوابی که تو ذهنم و برای روحمتوسط تو گشوده میشه ، یادم بمونه .چون ذاتا آدم، طلبکاره، از پروردگار خودشم طلبکاره حتی..دیگه شما که خود مایی بماند . + نوشته شده در سه شنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۲ ساعت 13:41 توسط راهـــی  |  سروش...ادامه مطلب

سروش...

از تو ممنونم برای بودنت پای تمام بودن و نبودنهابرای تحمل و صبر و ادامه دادنت از تو ممنونم رفیق برای تمام وقتایی که خواستم ببرم اما تو نبریدی و موندی ممنونم از تو که قلبت تپید حتی وقتی سخت بود .. از تو ممنونم که چشمات دید وقتی تاریک بود .. از تو ممنونم که اندیشیدی فکر کردی و افتراق دادی وقتی غبار الود بود از تو ممنونم که سعی میکنی از بین هزاران هزار حرف ، گفتنی بشی و به بیان برسیاز تو ممنونم بااینکه قدرتو اونجور که شایسته ات نبود شناختم ، اما شایسته و سزاوار و در خور تحسین ، بلند بالا موندی و سرافرازم از تو ممنونم یکسال دیگه رسید تا مسیرو نگاه بندازیم و ببینیم که روشن تر و توانمند تر و غنی تر ، حالا کیک کوچیک تولدتو بدون شمع ،ارزو میکنی و میبری و تقسیم میکنی شاید سهممون یه تیکه ی کوچیک از کیک بود اما ارزوهای بزرگی همراهش بود تا نوش جان کنیم و بره تا عمق وجودم .. تولد امسال ، با چشم باز کردنم از خواب شروع شد در خوابالودترین حالت ممکن ، کی فکرشو میکرد ؟ … امسال ، به قول سال گذشته تا حد زیادی پایبند بودم وآفرین .و امیدوارم و مطمعنم سال دیگه روز میلاد ، در حالی ارزو میکنم که ارزوهای امسالم یک به یک محقق شدن ، قوی تر و توانمند تر و غنی تر از گذشته ، خیلی بی نیاز تر ، و شادم برای نیاز هایی که اگر تونستم ، خودم بر طرف کردم و اگر نتونستم ، از بین بردمشون ، شادم برای این قدرت. برای این ثابت قدم یودن سروش...ادامه مطلب

به وقت یکی شدن .+همه ی بود و نبودمون چی؟...(یه دست نوشته دیدم از خیلی قدیما یه رونوشت بود..میگفت چون شیر بیباک از زوزه هاچون باد نه در بند دام.-کاش دامی بود که بگیرتت برا همیشه دست و بالتو بند کنه...کاش یه قراری بود میومد غبارشو میریخت رو قلبت تا غبار گرفته بشی و دلبسته .تقصیر تو نیست که بی غبار و واضح میبینی.. بی دلهره میخوای.. بی تردید امید میبخشی و بی حرف و حدیث همدست میشی و دل میبندی.)ـ یه چمدون!(فتوکلت الی الله و هو حسبه...) + نوشته شده در شنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۲ ساعت 18:9 توسط راهـــی  |  سروش...ادامه مطلب

یلدای امسال یه جور دیگه بود نمیدونستم دقیقا باید چیکار کنم ؟ دلم میخواست پر کنم حافظمو از این تصویر دور هم بودن دلم میخواست یه دکمه بود ، ضبط میکردم برای تا همیشهتک تک لحظه هایی که حال خوش بود تو جمع و میپیچید صدای خنده و خوشی تو فضا ...دلم میخواست عکسای دور میز یلدا، عکس نشن که قاب بشن برن رو دیوار عکسهامون ...دلم تنگ میشه ، میدونماین افسانه ی همیشگیِ رفتن و دل کندن و دور شدنبلخره رنگ واقعیت گرفتیه رنگ عجیبی داره از هر طرف نگاه میکنی یه رنگهاز طرفی رنگ شادی ، از طرفی غم، از طرفی امید ، از طرفی ترساز طرفی دلگرمی، از طرفی دل کندن ..اینکه تمام داشته های زندگیت بشه چنتا چمدونو مابقی دلخوشیهات بشن خاطره برن تو حافظت ،سخته ، من آدم به خاطر سپردن خاطره ، تاالان این سن و این ۳۴ سال نبودم آنچنان ، چقدر یه خاطره ای مهم بوده باشه که تو ذهنم بمونهاما از اینجا ب بعد نیاز دارم به حافظم و خاطراتم ، چون دیگه یه تیکه از واجبات زنده موندنم میشن .. نگرانم ، ولی به این هم نیاز دارم که فعلا حسهامو بلاک کنم ، فقط منطقو بیارم رو ، چون انقدر بار احساسی ماجرا بالاست که بخوام یه لحظه بپردازم بهش، بدجور سیل اش میبره منو ، از طرفی میدونم هرجا که ایگنور کردم ، جای دیگه بدجور گیر ام انداخت ... اینه که نگرانم . احساس میکنم این جای زمان ، سخته . قبلش خوب بود ، بعدشم بنظرم خوب میشه .. الان برزخه برزخ ... + نوشته شده در شنبه ۲ دی ۱۴۰۲ ساعت 21:18 توسط راهـــی  |  سروش...ادامه مطلب

من مجازی ام ، هیچ چیز اون که شناختی بااینی که هستم شبیه به هم نیست، همون موقع که شماره م پاک شد ، خودمم بخار شدم رفتم ..من خوب و روبه راهم.من ازت ممنونم که میخونی اینجارو هنوز ، من فقط و فقط برای خودم مینویسم . نمیدونمم چرا اینجا؟ یه کاریزمایی داره برام که اینجا بیام و فکرمو نظم بدم ،وگرنه میدونم اینجا فضای عمومیه هرچند که کسی نیا‌د .ولی منو مجازی قبول کن همینجوری که چارتا کلمه و جمله ی بلاتکلیف ام . یکی نظر میذاره سارا دوست دخترته؟! سروش...ادامه مطلب

بعد مدتها نشستم باهم گپ زدیممنی که اماده بودم بیام احتمالا باهم کل کل کنیمولی گفتم کار داشتی اومدی دم اتاقم؟ من مشغول مکالمه بودمتو گفتی میخواستم بگم رفتم pet اسکن و .. قلبم مچاله شد، برای اونهمه دلنگرانیت و گفتم میمونم انقدر باهات سر و کله میزنم تا نگرانیت بره رفت .. و چه خوش ب حالم که رفت . اما یه حرفی زدی ، معرکه بود خاطرات توی آتش نشان، همیشه برام الهام بخش بوده اما وقتی گفتی تو اموزش نیروهای جوان تو محیط سربسته ی تونل مانند تاریکه تاریک قرار گرفتن و از موانع گذشتن و وقتی اومدن بیرون ، ازشون خواستی یه توصیفی از مسیری که گذروندن بگن اکثرا بالای صد متر توصیف کردن مسافتو، و هیچ کروکی ای شبیه کروکی دیگه و هیچکدوم شبیه کروکی واقعی نبوده،، میدونی چیش الهام بخش بود؟ اینکه وقتی مغز ، شناختی نداره و داده ی عینی ای وجود نداره که مغز پردازشش کنه با حس ، دیتاها داده میشن ، و بازهم که حس، سرشار از اشتباه و غیر واقعی و اگزجره اطلاعات میده ... سروش...ادامه مطلب